Op de rem trappen!

Wat ik een groot deel van mijn leven heb gedaan ging allemaal in de hoogste versnelling. Als ik iets spannends ging doen zoals een nieuwe opleiding of een nieuwe baan, solliciteren… Flink tempo maken want dan zien ze niet dat ik onzeker ben of dat ik het nog niet allemaal weet. Dus geef maar gas!

Voor de buitenwereld moest ik perfect zijn. Als er ook maar een klein deukje of scheurtje in die perfectie komt moet je dus nog harder, nog meer, nog beter en zeker nog sneller… Een heel peloton aan onhaalbare, onrealistische en conflicterende overtuigingen maakte dat ik dacht dat ik niet aan verwachtingen van wie en hoe ik moest zijn kon voldoen. Als iemand iets tegen mij zei, kritiek gaf of iets negatiefs over mijn werk zei dan dacht ik; aanhoren, slikken en gas geven!

Ik ging discussies niet aan omdat ik de schuld bij de ander legde. In mijn hoofd beschuldigde ik alles en iedereen om mij heen van dat ik altijd maar gas moest geven. En toch deed ik er zelf elke keer weer een tandje bij. Ook al zat ik al lang op (mijn) top snelheid. Ik was bang, bang dat men dacht dat ik niet goed genoeg was. Niet voor de baan, de opleiding als vriend of als persoon… Dus moet je overcompenseren en dat is iets waar adhd-ers vreselijk goed in zijn. Ik denk dat ik niet capabel ben dus doe ik meer en sneller dan en ander. Dus geef maar gas!

Maar he, ho stop!!! Er zit ook een rem op! Je kunt ook rustig rijden. En ja dat is eng. Je kunt bergen tegenkomen waar je niet overheen kunt kijken naar wat er achter ligt. En soms zul je de weg moeten vragen…. Durven vertragen en jezelf afvragen wat heb ik nu nodig? Wat voel ik? Wil ik nog wel deze weg volgen of ga ik een andere route rijden?

Als je op de rem trapt kun je jouw eigen route uitstippelen, want jij bent het waard om die reis te maken. Niet alleen van A naar B racen voor de verwachting van iemand anders. Maar genieten van alles wat je onderweg op jouw route tegenkomt en nog niet kent. Je hoeft niet volledig verkrampt met je kaken op elkaar geklemd achter het stuur te zitten om maar niet te laat op de aangewezen bestemming aan te komen.

Jezelf tijd geven om na te denken over wat je voelt of wil is beter navigeren! Niet vol gas de route van een ander racen om uiteindelijk uit de bocht te vliegen. Nee ik rij tegenwoordig in een rustig tempo. En ik stop regelmatig en stap even uit om van de omgeving te genieten en te voelen waar ik nu ben en waar ik heen wil.

Als je vertraagd kun je om je heen kijken en nieuwe dingen leren, genieten van de natuur, nieuwe dingen proeven, nieuwe mensen leren kennen. Verbinding maken, met jezelf maar ook met een ander. Dat geeft een goed gevoel. Een gevoel van ik hoor erbij, ik kan dit! Daar groeit je zelfvertrouwen van. En daar wordt je dan weer heel gelukkig van.